‘’Yorgun martılar gibiyiz

Deniz tükeniyor; kanatlarımız

Birer birer düşüyor karanlığa.

Kaçıncı ölünün intiharı bu

Zulmete kurban giden kaçıncı ölüyüm ben

Kim bilir hangi duman bekleyecek akşamı

Kirli duvarlarda unuttuğumuz bakışlar gibi…’’(Alıntı)

Bir kuytunun binlerce kuruntunun isyanıdır

Bu şiir.

Recim edilmeden evvel cümlelerim

Cümle âlemle el sıkıştığıma inandığım bir ömür

Cümleten sevdiğim

Kazık kakmayacaktım madem hayata

Zemherilerde ölüp de dirilmenin matemi.

Aşk iken asam

Ah, içimdeki dev/asa yalnızlık

Göçen kalbim

Meftunu olduğum şehir

İmbatlarda saklıdır benim hikâyem

Hikâyem dahi bana zulmeden ve isyan eden…

Yüklü beyitleri ötelediğim

Aşka ve Rabbime şirk koşanları en dibe gömdüğüm

Kaybolduğumun ertesi

Ve işte ruhsatını verdi Rabbim bana hem hüznün hem umudun.

Şantiye şefiyim, çatlak ruhumdaki

Kırık fay hattından

S/üzülen her kelimenin ve şerh düşülesi

Bir ferman olsam ne ki

Şer bildiğimde bile inandığım hayır.

Hayır, demeyi bilmediğim bir ömür

Hayrola sevgili semazen ruhum?

Hayırdır nereye düştü yolun?

Ve işte diri diri gömüldüğüm kabrim

Diri diri yandığım dünyanın ateşi ne ki ne ki?

Zaferimdir benim sevmek

Nidaları bazen solgun bazen elleri titrek

Ruhumdaki efkâr ve iman

İmha edeceğim kötülüğün de yokken sonu.

Redifler saklı içimin mezarında

Rica edilesi bir sevgiden çok öte

Akışı ömrün nakşı dünün

Na’şı olsam ne ki sevmediğim günün?

Diril bir alfabedir ruhumun kaldırım taşları

Sektiğim tek tek her kare

Her yürek.