‘’Tüm karışıklığın üstesinden gelmek için şiir yazıyorum. Benim gibi sağı solu belli olmayan biri için ve bir göçebe için şiir iyi bir yol arkadaşıdır. Şiir imkânsız bir şeydir, mümkün değildir, çaresizdir. Bunu hissediyorum ben hep onda kendi umutsuzluğumu buluyorum.’’(Alıntı)

Çürüğe çıktı bir kere hayat

Çürüyen bir ölü olmaya vakit vardı madem

Çimenlere basa basa yazmalıyım ben ölmeden

Son şiirimi.

Hani caka satan karıncalar ve ağustos böcekleri

Sevdalı şehrin iki yakasına da varamadığım bir çıkmaz benimki

Belki de çarelerin henüz tükenmediği.

Takı eklerim var tokama eşlik eden

Bir de haylaz saçlarım

Rengi asla değişmeyen bir çulluk

Kırmızı saç ile başladığım hayata eşlik eden üç beş beyaz teli

Koparmaya kıyamadığım

Bir çiçeğim madem

Ne koklatırım ne de yakınıma ilişir bir Allah’ın kulu.

Ben ki geçkin tafraların umurumda olmadığı

Ben ki; iklimlerin dilinde bazen yabani

Bazen tufan

Bazense sise bulandığım

Sistematik bir acı silsilesiyim

Bazen ölümle dans ettiğim

Bazen sonsuzluğu telaffuz ettiğim

Teneffüs ettiğimse duygu ve sözcüklerin ikbali

Olmazsa olmazım bir şiirde yeniden bulduğum kendimi.

Artık her nasılsa kaybolduğum hayatın

Belki de meyve veren ağacı

Kibirsiz yüreğimde saklı

Sevi diliyle mümkün olabildiğince de kucaklamak hayatı

Karaladığım satırlarda yeniden doğduğum

Doğduğumda yeniden karaladığım

Nasıl bir döngüyse artık haletiruhiyem

İklimsiz seferberliği güneşin

Yıldız titrimle ışıldadığım her gece

Gül kimliğime günde saklı bir güneşi

İçime çekip gecenin de sönmez ferine

Eşlik eden içimin aydınlığı.