Mahzun bir gülüşü kundakladın sessizce serildiğim nazında aşkın hükümler veren yabancısıydım mevsimin en çok kendime en çok mutluluğa yabancı ve top tüfek kuşandığım hangi çeşme başıydı susuzluğumu gideren sevecen bir gülümseme bahşetsin diye evren asla da süklüm püklüm bir varlık değil hem sadece ay ışığının oynaşı bir yakamozda saklı gözyaşıma emanet ettiğim şiirin varsıl mizacı…

Şiirlerse diktiğim nazenin bir hece

Sabrı katık ettiğim ömrün haznesine

Sokulan bir kuş gibi ya da başını okşadığım hasretin seslendiği

Coşkuma eşlik eden hüzün kimi zaman

Kayrasında yalnızlığın

Göçebe kuşlar gibi göçmeniyim işte yalnızlığın

Bazen bir bulutsam

Bazen de ağlayıp, ah keşke unutsam

Demenin meali elbet sakındığım

Gözümü devinen bir yolcunun son arzusu

Binip bineceğim son vagon

Oysaki lokomotifi olmalıydım ömrün.

Telaşım, serzenişim kendime

Yoksunluğum bir emirse varlığımın nezdinde

Kör kurşun misali

Belki de kör noktası yalnızlığın

Kör kütük haiz olduğum acının

Karşısına dikilen engebelerin ruhsatı

Elbet saklıydı yarınların cebinde.

İç içe geçtiğim nice duygu

Hani, ölüp gitsem duymayacak kimsenin ruhu

Belki de yeniden doğmanın umudu

Elbet şiir gibi nazenin bir bilmece

Dağıtsa keşke içimde saklı efkârı.

Yüzüm yok ki isteyim dünümden.

Nazım niyazımla yenik düştüğüm kendimden

Seslerin devindiği şu âlemde sökün eden

Elbet yarınların hatırına dokunduğum

Yazmaksa kalemin

Firar ettiği gecenin

Verdiği hükümde şimdi hazır ol’da

Bağdaş kurduğum şafağa saatler kala

Bir kum saati gibi içime aktığım.

Bir gözyaşı iken dalgalara teslim olduğum

Oysaki nazenin bir damladan

Fazlası olmadım hiçbir zaman

Elbet sığındığım Rabbime düşkünlüğüm

Sınandığım kadar da vakıfım kaderin verdiği her hükme