‘’Yanar dağlıktan emekli olduktan sonra

Zamana emir verdim.

Ona dedim ki: Gel zaman!

Zamana emir verdim.

Ona dedim ki: Git zaman!

On emri bile olmayan bir yanardağ eskisini kim dinlerdi…’’(Alıntı)

Yüzüm yok zamana ne de olsa bana zamanında çok şey sundu ve de vaat etti zaman ve ben katiliyim ölen zamanın şimdilerde zambaklar ekiyorum kalan zamanda kalan takatimle zamansız bir yaşa ve dünyaya kanat açtım elbet zemherilerde uyuyup uyanan bir kuşun çığlığından fazlası saklı içimde.

Sürüsüne bereket hayallerim.

Ah, sürüngen ve art niyetli serzenişleri gölgelerin.

Aydınlık içim

Gerçi karanlık dünya

İyi de seviyor ve umut ediyorum için için.

Çil yavrusu gibi duygularım ve rüyalarım

Alt katında düşlerin

Şiirler derlediğim

Asla yatmadığım bir ranzanın da kabaresi adeta içimden

Geçenleri teyelliyorum maden masalıma

Masamda kocaman bir fincan kahve

İçine süt tozu yerine yaşımı döküyorum

Ve şekeri sevsem bile acı içtiğim

Ömrün son deminde

Havsalam almasa da olan biteni

Emirler yağdırıyorum ah, içimdeki emir erini.

Yaslandığım çınar ve ölü babam

Yaşadığım hayat ve zaman ve nabzını alamadığım

Sevdiklerim…

Demek ki daha da çok sevmeliyim insanları gitmesinler yeter ki.

Gidenleri çok sevdim, ne mi oldu?

Kendime düşman ettim kendime

Kifayetsiz kimliğimle yetemediğim kimse

Kimsesizliği zırh gibi kuşandım

Ama ihanet etmedim de pembe düşlerime.

Hayallerin ve aşkın hatırına

Kıramadığım iç sesim ve kırgın mizacımla

Tensiye ettiğimse güzel insanlarım

Hem güzel kalmak için güzel bakmasının da

Altını çizdim fosforlu yüreğimle.

Fosforlu Cevriye’yi bile çok sevdim

Gidenleri ayrı

Kalanları daha da çok

Oysaki kalan bendim benden başkası olmaya namzet miydi sahi…

Sevgini zaferi bazense yitimi

Gökteki katarakt

Yine de düş gücümle sevdim ben devasa evreni

İhmal etsem de içimdeki yetimi

Seven biri vardı vardı illa ki:

Rabbime şükrettiğim

Yansam da yan çizmediğim

Yakardığım ve yandığım tek makam

İşte beni bana sunan benle barıştıran…