Mevsim kibirli ve caka satıyor ve resmini çiziyorum yağmurun ama çizdiğim resimdeki her şey yağmurla dağılıyor ve ağladığımı görmüyor hiç kimse.

Bulutun dahi duasındayım ve kuşların.

Dualarımda saklı tuttuğum kimse

Karelere b/ölüyorum içimdeki toprağı

Alt edemediklerimden fazla hem acılarım

Ah, açılamadığım kadar da yalnızım.

Mevsim kabuk değiştiriyor ve geceyi okşuyorum

Sözcüklerim karlı ve kanlı

Rahmetin dokusunda yaşıyorum

Dokunduğum ne ise

Bir o kadar uzağındayım insanların

Oysaki onlar ilk günden beri ta içimde saklı.

Tokamda saklı hüzün

Bir de dağınık saçlarım

Aslında ruhum ve dünya

Kabir azabı çektiğim ömrün soluk ve titrek ışığı

Sokak lambası kadar da ıssız şehrin sokakları

En çok içimde salınan gece lambası

Önceleri gaz ile şimdilerde efkâr ile yanan

Cenneti ala olmalıydı oysa az evvel yaptığım satır başı.

Celladımsa kendim

Kınalı yapıncak çocuk sevimliliğim

Koynumda dualar

Sancılandığım her vakit kucağına sığındığım annem kadar

Güçlü olmalıyım

Hatta daha da güçlü

Camekânı ruhumun azıcık bulanık ve rüştünü

Henüz ispatlamamış içine düştüğüm müşkülü

Sadece Rabbim sonlandırabilir

En çok da yazmaya çalıştığım onlarca öykü

Ne vardı düşecek dara gecenin körü?

İnzivada geçse de ömür, ya şimdi?

Eflatun ve gece mavisi

İçimdeki renkli düşü sonlandıran

Bir muamma ki

Sözcüklerimi söktüğüm yüreğimin duvarları

Hayli paslı ve nemli.

Dualarımdan sızan kan

Kıyama durduğum her an her mekân

Yaratılmışlığın verdiği aczi yet

Tetikte beklerken koca ömür

Daraldığım asla değil bir kehanet.

Nazarında sözcüklerin

Aksayan ayakları şiirin

Aksıran imgeler

Ağlamam yasak hem de manidar

Görünmeden geçip gitmeliyim acılardan hem

En çok da açılmayan kapılar

En çok açılmasını istediğim sadece son kapı

Sığındığım tövbeler ve dualar kadar

Üstelik hep de uzağında olduğum isyankâr gölgeler

Mazbut ruhumla beklediğim huzur

Yeter ki beni bekleyen sadece O olsun

Güme gitse de ömür

Geçmeliyim o kapıdan…