Düş salkımları, azizim…

Düşsel bir ritimde saklı yalnızlığın alası.

Sözcükler ne kindar

Ne hafif meşrep bir kıyım.

Sükûn dilediğim kadarım

Emsalsiz bir güneşse içimde doğan

Ölümcül bir aşk mıydı yoksa gizimde saklı elem?

Mevsimin tokadıyla geldim kendime

İhbar ettiğim şu fakir varlığım

Ah, ifa edemediğim aşkın

Revnak yalnızlığında dolar da taşar gözlerim.

Nemalandığım kim kaldı, azizim?

Hem ben değil miydim iki cihanda aziz olmanı temenni eden?

Efkârın yatıya geldiği olmasa gerek müphem

Zar tutan kaderin iniltisi

Şekli şemaili olmayan düşlerin örüntüsü

Yalı kazığı gibi dikilen

Pejmürde yalnızlığın titrek sesi

Semada yolumu bulamadığım

Salası okunmuş aşkın dibini bulduğum…

Köklerimle ait oldum sevdalı şehir…

Sevdanın dahi zehir olduğu beşi bir yerde hüznüm:

Kemale eremediğim nasıl da belli, azizim:

Yonttuğum kalemin ölümcül güdüsü

Gülsem ne ki bu saatten sonra

Hala firar edemediğim bir beden

Ruhumla ektiğim binlerce tohum

Yürekte saklı bir hazine olsa ne hem?

Görünmezliğimle saf tuttuğum

Şu yanık kelamda dürten iç sesin

Hala dile gelmemiş meali:

Bilsem söylerdim hem seni ne çok sevdiğimi.

Bildiğimi bilmezden gelen cihanın kırık tekeri

Tekerrür eden kaderin cilvesi

Nasiplenemediğim bir özgürlük benimki

En azından hür olduğum tek mecra yazdığım dize dize

Diz dize gelemediğimiz kırık bir selam

Yalnızlığın tortusu çoktan çökmüşken dibe.

Hüzne sirayet eder her bir şiir

Salındığım şu b/eşikte

Hiç mi hiç alınmamıştım dün gibi

Güne meyyal bir yarın

Sarkacı kırık mevsimin soluk teni…

Solmak ne ki, azizim

Soyulduktan sonra yüreğin her zerresi

Muhatap olduğumdur sadece Mevla

O bildikten sonra içimdeki denizi

Varsın yok say seni beni

Kederin istiflediği her zerremle

Döneceğim tek yer elbet beni bekleyen kabirde

Kalbimle tuttuğum yası bari çok görme.