Öznesi yoktu günün ne de olsa hükmeden devinimdi sırtımdaki kanlı bıçak ve aşka düştüğüm…

Gaipten gelen hüznün misafiriyim

Elimde olmadan buyur ettim

Bir içimlik bildiğimdi meğerse ömre sirayet eden

Yatıya kalan gece ve elem.

Tebeşir tozuydu üstüme bulaşan

Akışkan bir rahmet belki de yaşın aktığı

Kara tahtada saklı bir özneydim ben:

Öykündüğümdü mevsim

Öldürdüğüm nefsim

Nefessiz kaldığım günü yiten bir kördüğüm

İçimin manivelası

Aşkın kukuletası

Sancağı mabedim

Matemime âşık bir neferdim ben.

Közümde isyan ve taşkın yüreğin eşliğinde

Sınır tanımayan bir sevgi ve izdiham

Kapıp da koyuverdiğim mevsimden arda kalan

Ah, yiten hayallerim

Yetim düşmüşlüğüm ne ki?

Yatırım yaptığımdı vicdanım ve beynim

Nadasa aldığım bir ömür hangi hayalse

Ve işte döküyordum pul pul

Derimin bestesi yanık

Sözcüklerin dağı varamadığım zirvesi bilinmezin

Şık duransa içten bir gülümseme

Ektiğim sevginin de rahmeti

Ve bıçkın bir rüzgârdım ben

Savrulduğum ne ki?

S/avunduğum elbet aşka özlem.

Na’şı kayıptı mazimin

Nesri yitikti yüreğin

Esir düştüğüm şiirler

Katık bildiğimse varsa yoksa sevgi

Ah, sevgilinin koyu gözlerinde kaybolduğum

Parmak arası yalnızlığımla ihya ettiğim

Mevsimin kürediği gün ve gece

Sökün eden ansızın

Sökülense yerinden

Varsa yoksa yürekte biriken

Hüzün bohçam ve sandığım

Sanmadıklarıma dahi sandığıma tıktığım.

Buruşuktu ömrün kumaşı

Sildiğimse gözyaşımı

Mendilim ve mealim

Menfaat gütmeyen yürek sesim

Meylettiğimse sadece insan sevgim

Şiar edindiğim Rabbin kutsadığı varlığım.

Dökümlü eteklerim

Devirdiğim heceler

Kaybolduğum aşkın buhranı

Buğrası mı yalnızlığın yoksa boğan?

Beylik değildi hüznüm

Hazan çeşmem ve gölgem

Baş koyduğum yoldan dönmek yoktu madem

Ne çıkar aşkın müptelası sözcüklerim yanarken için için

Diken diken eden şu rüzgâr bir de nemi gecenin

Namımsa çoktan alıp yürümüşken…