Aldı kaynana:

Çift minarenin çift yüzü

Hiç tanımazdık biz sizi

Evimizde hanım oldun

Aslın çingene kızı

Kızan köpüren gelinin yanıtı:

Atım var, katırım var

Elimde satırım var

Vurur öldürürdüm seni

Oğlunun hatırı var

Kaynana hiç altta kalır mı?

Elleri elçekli gelin

Kolları kolçaklı gelin

Oğlanı ben doğurdum

Kedi bacaklı gelin!

Gelin de pek yaman ha!

Çarşıdan aldım kilimi

Kes kaynana, dilini

Akşam oğlun gelince

Kırar kambur belini

Kaynananın derdi dağlardan büyük:

Sürme ekmiş kaşına

Çıkmış ocak başına

Akşam oğlum gelince

Çöreklenir üstüne

Gelinin hıncı bitmemiş:

Kaynanayı ne etmeli

Merdivenden itmeli

Tıngır mıngır düşerken

Arkasından gülmeli

Sen gülmeyi görürsün şimdi!

Gelin değil buz gibi

Şeker değil tuz gibi

Gelin dostlar bir bakın

Bizim gelin domuz gibi!

“Ölse de kurtulsam” diye dua eden gelin hanım ne diyor bakın:

Bahçeye diktim kazık

Kaynanam ölmüş yazık

Kaynanama acımam

Bir top kefene yazık!

Bu böyle devam eder gider. Sevginin, dostluğun yerinde yeller eser; insanlık, insancıllık ayaklar altında kalır. Her ikisi de hem kendilerine hem de karşılarındakine kefen biçerler; mutlu olmak, mutlu yaşamak varken dertle, acıyla ömürlerini ziyan ederler. Bu çekişmeyi kaldırmanın en iyi yolu kendilerini karşısındakinin yerine koymak, hoşgörülü ve anlayışlı olmaktır. Gelin ilerde kaynana olacağını düşünmeli