‘’Ne olacak bu şiirin sonu?

Biz seninle eski mektuplar gibiyiz

Yalnız birbirimize açılır ve vaktimizi biliriz

Hem açan da çabucak kapatır bizi usanır

Eski mektuplar eski hesaplar gibidir

Hiç kapanmaz unuturuz ne yazdığımızı…’’(Alıntı)

Muğlaktır hayat muteber olansa kader

Sanatın resmidir şiir resmi olmazken dili

Tırnak açarız yorgunluğa ve şerh düşeriz ömrü

Latif rüzgâr müşküle düşen yürek

Kurulu saat gibi

Yazarçizeriz

Döşeriz ömrü

Düşeriz gözünden bazen Tanrı’nın

Yatak döşek yatar duygular

Ulu orta sevmez şair

Ama ulu orta yazar

İzahı yoktur asla hiçbir duygunun

Kayıt altında ya da değil

Oysaki kayda değerdir sözcükler

En çok yazmadığımız yazamadığımız…

Çekinceler ormanı sakit olsun gerçeklerle ve üstünü örtelim ölü gülücüklerin varsın yankısı duyulmasın zamanın varsın teşhir etsin şair yürek kırıntılarını.

Ruhundaki darlık şairin.

Sönen ateşi susan dili.

Bir töhmet altında kaldığı kimi zaman.

Ve kibirli gülüşler ve yaftalar taban tepen yorgunluk surlarda saklı sırlar ve beti benzi atmış şairin.

Gün uyudu.

Gece yolda.

Ne sapkın ne şaşkın sözcükler.

Bir içimlik değil oysa şiir: şair ise asla kibirli değil ve kibarca sunuyor yüreğini.

Nabzı alınmıyor kimi zaman duyguların demek oluyor ki: şair Araf’ta.

Mütereddit kimliği ve yazdığı neyse beğenmediği acımadan atıyor uzay çöplüğüne.

Hevesi kursağında kalıyor kimi zaman şairin en çok da âşık olduğunda.

Aşikâr yalnız şair ve aşina duygularına sökün eden bir bir solan göğün tapusu nasıl ki şairde: en çok da hüznüne sarılıyor şair ve Tanrı’sına döşedikçe boş sayfayı sızlamıyor yüreği.

Sızan yaşı.

Susan yası.

Şair göçebe; şair hüküm giymiş.

Güldür güldür dizeler.

Gücüne gidiyor bazen her terk ettiğinde kalemi ve içinde kalan ukde.

Her sustuğunda yüreğin alfabesi ve işte sağdan sola sayıyor şair bazen baştan aşağı.

Kaynakçası vakit.

Kaybı ömür.

Kaydı olası.

Kardığı önü ve dünü.

Kaybolmaya şiir kala ve şiiri hüzün geçe.

Geçmediği kadar kendinden geçimsiz ruhu nöbette şairin en çok da g/izini tetikleyen bilinmezin nezdinde…