EVRENİ NİN BİYOGRAFİSİ
Yıllardan altmış beş aylardan temmuz Anamlar tarlada ekin biçmişler Kimseler anama vermemiş omuz Doğacağım zaman işe gitmişler Tarlada tutunca doğum sancısı Yüreğine vurmuş yokluk acısı Yolda karşılamış Seher bacısı İkisi beraber yola düşmüşler Oturup kalkarak varınca köye Acil haber salmış Hatça nineye Canla başla yardım etmiş bebeye Doğunca hep birden bayram etmişler Sevinmiş kardeşim baba anası Olmuşum evimin gülü goncası Babamın var imiş Salih amcası Bu yüzden adıma SALİH demişler O kadar sevgiden aldığım payla Dört yıl dost olmuşum güneşle ayla Altmış dokuz yollar ayrı babayla Bu sebeple bize yetim demişler Yedi on iki yaş ilkokul çağı Çok istedim yüksek tahsil almayı Kader yine yetiştirdi tokmağı Nüfusta yaşımı küçük görmüşler Mal, davar peşinde günler geçirdim At, eşekle dağdan odun getirdim Bu ahvalle on sekize yetirdim Gurbetin yolunu reva görmüşler İstanbul, Zonguldak, Bolu, Konya’yı Antalya, Mersini hem Ankara’yı Yirmi birde eve koydum sunayı Teyzem torununu layık görmüşler Seksen dokuz yılı gittim askere Doksan bir yılında aldım tezkere Sevinçle neşeyle döndüm söfkere* Komşularım geçmiş olsun demişler Yirmi üç yaşımda doğdu Emre’miz Üç buçuk yıl sonra geldi Merve’miz Doksan dört yılında Sefa bebemiz Böylelikle bana baba demişler Doksan yedi köyden denkledik göçü Doksan dokuz yılı yılların güç’ü Annemi kaybettim ağırdır yükü Bundan sonra bize öksüz demişler Acıyla kederle geçerken günler Üzülme be SALİH gör Mevla neyler Zeynep kızın belki gönlünü eyler İki bin üç yılında yeter demişler İşte böylesine geçti yıllarım Elliye dayandı artık yaşlarım Çoğu beyazlaştı kırdır saçlarım EVRENİ’ye şimdi ŞAİR demişler