GARİP

Garip 

Geçen sene bu zamanlar, düzenli olarak akşam koşusu yapıyordum, tam nefesimin sıkıştığında karşıma bir kedi çıkıyordu. Atlıyordu önüme, sırtını karnını sevdiriyordu. Yere oturunca kucağıma geliyordu. Nefesim düzelince eski yerine gidiyordu, ben koşmaya devam ediyordum. 

   Ay ışığında, ateş gibi parlayan gözlerini, patisiyle kapatıyordu. 

....

  Bu sene salgından dolayı spor salonları kapatıldı. Benim spor yaptığım yer, şimdi gençlerle dolu. Hem nisbeten yavaş olduğumdan onları engellememek hem de ola ki virüs kapmamak için oraya uğramıyorum. 

   Bu defa sokak sokak şehri geziyorum. İnsanlardan uzak durarak, hiç bir yere oturmadan, sadece yürüyüş... 

   Bugün evin arka tarafından dolaşayım biraz... Bugün de şu tarafa, tepeye doğru...  Bugün de dere kenarından yürüyüp köprüden karşıya... Yürüdüm uzun uzun... Çiçek, ağaç, kuş, böcek bulduğum güzelliklerin de fotoğraflarını çekiyorum bu arada... Kedileri de çekiyordum. Geçen seneki nefes antrenörümü göremedim ama sarı, beyaz, siyah-beyaz, gri tekir, kara... komşularımın kedileriyle tanıştım. “Fotoğrafını çekebilir miyim?” deyince hemen poz veriyorlardı. En klas, en havalı, en muhteşem 62’li, en muzip... 

   Geçenlerde, fotoğraflara bakıyordum. O siyah-beyaz kedi, o kocaman yeşil gözlerini gözlerime dikip bakan, bazen bir çitin arasından kıvrılıp çıkan, bazen asfaltta yürüyen, bazen bir arabanın altından başını uzatan... bir gün Lausen’de, bir gün Seltisberg’de, bir gün Arisdorf yolunda karşıma çıkan o kedi, aynı kediymiş. Meğer hiç yalnız yürümemişim, hep bir yol arkadaşım varmış. 

   Garip... bütün siyah-beyaz kedilere “Garip” derim. Hepsinin ismi aynıymış gibi. 

   Ben küçükken yazları, yaylaya giderdik. Bir sene, yaylamızda sahipsiz üç küçük yavru bulmuştuk. Hani şu dağlara, köy yollarına bırakılan kediler var ya... Beyaz, sarı-beyaz, siyah-beyaz... üçü bir arada dolaşırdı. Bağlar arasında, bostanlarda çekirge, fare belki akrep avlıyorlardı bilemem. Yumurtaları çalmıyor, civcivlere saldırmıyorlardı. Çünkü horozdan korkuyorlardı. Beyaza Pamuk, sarı-beyaza Yumuk demiştik. Siyah-beyaz Garip’ti. O zamanki çocukluk halimle “tuhaf” anlamında garip demiştim. Çünkü çok hareketliydi, her yere girer çıkardı, avını yakaladığında onunla oynar, yemezdi. Diğer kardeşleri öldürürse ancak yerdi. Bir terlikle, bir küçük dalla kovalansa da, aynı yere yine gelirdi. Önce gider gibi yapar, sonra usul usul geri dönerdi. Serin yayla sabahları, koynumda bir horultuyla uyanırdım. Üşümüş, gelip benim yatağıma girmiş. Biraz sonra onun sıcaklığı ile terlemeye başlayacağım.

   Ah Garip, her yerden kovuluyorsun, gene de eve kadar gelip bir de yatağıma giriyorsun, annem seni görürse ne der... Bak ne der deyim önce burnuna terlikle vurup seni kovalar, beni de kara kazanda su kaynatıp yıkar, tabii yatakları- çarşafları da... iş çıkardın anneme yani... Sus horlama da kimse duymasın seni... 

   ....

   Bütün siyah-beyaz kedilerin adı Garip... O zaman tuhaftık belki ama şimdi gerçekten garibiz. Gurbet yorgunu mu desek, yürek vurgunu mu... Garip işte...