Arif BİLGİN
İstersen bitirme sürsün bu nazın
Isrardan bıkar mı dudaklar sana
Senin peşinde ah kışın ve yazın
Koşmakla yorulmaz ayaklar sana
Şu mahzun gönlüme aşkın bir ilaç
Bir ömür kendine eyledin muhtaç
Ölürsem kabrime dik de bir ağaç
Dallar sana baksın yapraklar sana
Gülüm hiç değilse bir kere gülüp
Teselli bulmaktı dizinde ölüp
Mezarımda bile sarhoşa dönüp
Açılmış kalırdı kucaklar sana
Arif’im, bu vuslat başka bahara
Söyle vasiyetin veda et yara
Koysunlar ikimiz aynı mezara
Haram olsun başka topraklar sana