1 Ekim 16

Üstünkörü bakınca her şey yerli yerinde gibi ama biraz olsun dikkat edince aslında her şeyin yokolduğunu görüyosunuz. En başta da ben, balkondan sarkıp mahalledeki teyzelere laf atan o küçük kız çocuğu. Ne zaman ki ben yokolmaya başladım diğerleri de benimle beraber yokoldu. Hem de yavaş yavaş hiç farkettirmeden. Sessizce gittik buralardan. Önce karşı binadaki arkadaşım ,elifti galiba, sonra yan pencereden konustuğumuz sevim teyze, sokakta oynadığım arkadaşlarım, bayram bakkal, turan amca, bana hediye getiren barış amcayla sürekli evlerine gittiğim eşi, (evleri hep değişik gelmiştir bana kaldırıma bitişik pencereleri yeraltını andıran mutfakları ve beton bahçeye açılan salonlarıyla) toplaşıp oyun oynarken bizi sıraya sokup asker selamı verdiren necdet amca namı diğer komutan, sopasıyla çocukları kovalayan deli amca, karşı balkonda radyo dinleyen ToTo... Yarım aklımdaki parça pinçik hatıralarla kalakaldım şimdi. Hep oynadığım bazen de teyzelerin dedikodusunu dinlediğim kaldırımda tekbaşıma oturuyorum. Bir iki tanıdık kalmış birbirimizi görünce sevindik elinde büyüdüğüm insanlar işte. Onun dışında sokaktaki kediler bile değişmiş, onlar da gitmiş bu yerden. Karakedim bile yok, oysa ki sokakta kimse olmadığında o oynardı benimle. Boş binalar, ruhsuz sokaklar, bütünüyle terkedilmiş çocukluğum... Durum böyle olunca o da beni terketmiş belli ki. Ufakken boyumun yetmediği apartman arasındaki yavaştan yükselen duvara şimdi rahatlıkla oturabiliyorum. Keşke yine tırmanmak zorunda olsaydım da böyle yalnız kalmasaydım. İnsanın sevdiği bi yerin kokusunun değişmesi çok acı bi şey. Hele ki değişen tek şey kokusu değilse...