12 Ekim 18

Ben en güzel günlerimi size adadım. Gençliğimin baharını ikinize bölüştürdüm. Biriniz hiç olmadı yanımda günlerce ağladım biriniz hep yanımdaydı ama yine günlerce ağladım. Yine ağlıyorum. Katlanamıyorum artık. Kime ne zarar verdim ki böyle oldu? Kimin canını yaktım ben? Kaldırımdaki kuşlar korkmasın diye yola inip yürüyen insanım ben kime zararım dokunmuş olabilir ki? Onun dediği gibi hep yalnız olmalıydım belki de. Aşka bulaşmamalıydım. Şiirler yazmak güzel gelmişti başta, gittikçe daha çok acıtacağını bilemedim. Kaptırdım işte kendimi. Rüyalarımdaki o bina gibi oldu; içeri giriyorum çıkış kapısını bir türlü bulamayıp sıkışıp kalıyorum, sonunda biri elimden tutup yolu gösteriyor. Peki nerde o biri? Şimdi neden tutmuyor elimden? Nasıl çıkacağım bu saçmalıkların içinden bilemiyorum. Yıllardır doğru yönü arayıp duruyorum tam buldum derken yine duvarlar çıkıyor karşıma. Öyle yoruldum ki artık öyle bıktım ki olanlardan her şeyi bırakıp bir sokak köpeğine sarılıp uyumak istiyorum. Karşılıksız şevkati tatmak huzurlu bir uyku çekmek istiyorum. Biliyorum yine çok şey istiyorum.