28 Eylül 17

Sürekli bi şeyleri kontrol etme çabasındayım ama bi yandan da bunlar omzuma yük olmaya başladılar. Manasız şeyleri bile kafama öyle takıyorum ki önemli şeyleri düşünmek için halim kalmıyor. Yeter artık yeter kendiniz halledin diyorum etrafımdaki cansız varlıklara sonra da canlıları sorun edip kendimi yoruyorum. Tam olarak bu değilse bile benzeri bi şeyler oluyor işte. Ne hissettiğimin bile farkına varamıyorum bazen. Asıl istediğimin ne olduğunu bilemiyorum. Yapmam gereken onca şey varken neden gereksizlere zaman harcıyorum bilmiyorum. Bilmeden o kadar şey yapıyorum ki amacımı bile bilmiyorum. Belki abarttığım gibi biri değilim. Kendi iç dünyamda mükemmel bi karakter yaratıp dışarıya bunu sahneliyorumdur ama aslında farklı biriyimdir. Baştaki o mükemmel halime bi süre sonra dayanamayıp kendimi ele veriyorumdur ama sahnelediğim müthiş oyunculuğum sayesinde bunlar sadece bu çöplük dünya içinde aciz ve iyi yüreğimin dayanamaması olarak görülüyodur. Peki ya bunun sonu ne? Ben aslında kimim nası biriyim? Tüm bunlar oyun mu yoksa inatla sorgulayıp yalanladığım gerçekler mi? İleriye bakınca ya bi utanç tablosu ya da koca bir boşluk görüyorum. Oysa bunu yıllar önce yaptığımda kendimi müthiş mevkilerde görürdüm. Çocukça hayallarimi öyle özledim ki. Gerçekleşmemesine mi üzüleyim yoksa hayallerin dahi beni terk etmesine mi? Bana gerekeni de bilmiyorum istediğim şeyi de. Ne uyumak istiyorum ne de uyanmak. Kendime karşı bile çelişkilerle doluyken kime ne için söz verebilirim ki nasıl bi vaadim olabilir? Şu yaşımda benim için en uygun tanım bu sanırım; taze bir beden içindeki çürük (kokuşmuş) bir ruh. Hayatın şu saçma yükünün altında pestilim çıkmış hem de daha şimdiden. İlerisinden korkuyorum. Çünkü bu sadece fragman niteliğinde. Filmin tamamından ufak kesitler var ama gösterilmeyen kısımlar hakkında sadece çelişkili ipuçları bulunuyor. Uzattıkça saçmalar ya hani yazılar, hayatlar da öyle midir acaba?