Açıl(a)mayan Kapılar

     Önceki hatalarımla kanayan durulmayan bir çok yaram vardı benim. Fakat sen bunu bilemedin.  Her insana verilmesi gereken bir şans vardır değil mi? Sen bu şansı defalarca tüketmemiş miydin? Şans hataları düzeltmek için çabalamak değil miydi? Söylesene ne zaman  bunun için çabaladın? Şimdi geçmiş karşıma kalbindeki benden bahsediyorsun bana.  Onu tanıtalı çok olmamış mıydı sana? Asıl, artık  tanıyamadığım gerçek sen ile benim kalbimde boşluğu çoğalan   senden bahset bana. Bağdaştıramıyorum artık ne yanlızlığı benle ne seni benle ne de seni sen yapan benliğin ve kalbinle. 

       Şüpheler... Açıl(a)mayan kapıların ardındalar şimdi. Oyle bir kilit taktım ki o kapılara beraberinde getirdikleri  acılar ne acıyor ne de acıtır oldular artık.

 Sevgim ile yolcu ettik sizi , yani sürekli gidip gelen seni , bana verdiğin acıyı , var oluşundan doğan şüpheni... Sevgim gözyaşları döktü. Durduramadım . Sevgim açılmayan kapıları zorladı . Duruldum. Sevgim sana direm direm susadı. Gözyaşlarımla suladım. Sana değmezdi ..Değen sey  yanlızca sana olan sevgimdi. Hep elinden tuttum onun zaman zaman dostu oldum belki , kimi zaman annesi oldum onu besleyen. Sonraları ondan bir parça oldum ya da o benden.