Ağlamaqdan gülmez imiş şâd olub bir dem qerib, 
Fikri zikri olubanu derd ile ney dem qerib.

Vay eğer hesretle verem canımı âxır nefes, 
Görmeden sevdüklerimi dünyâdan gedem qerib.

Sevnişür xelqi cehânun ay görüb bayram içün 
Yaslu kimi qayğuludur movt ile ol dem qerib.

Dönüben sâhib-ezâye ün çeküben derd ile 
Gözlerinden axıdırmış yaş yerine dem qerib.

Ya ilâhî, Rövşenîden ayru zar-i hüzn ile 
Gülşenî kimi cahanda olmasun âdem qerib.

Garip, bir an bile mutlu olmaz, ağlamaktan gül-meye imkân bulamazmış. Garibin fikri zikri dertle ney çekmekmiş.
Eğer son nefesimi de hasret içinde verirsem ve sev-diklerimi görmeden dünyadan gidersem, yazıklar
Halk, ayı gördüğünde bayram geldi diye sevinir. O an bile garip, ölüm varmış gibi kederli ve yaslıdır.
Garip, işkence çekerek âh edince gözlerinden yaş yerine kan akıtırmış.
Ey Tanrım! Rövşenî'den ayrı ağlayıp sızlamakla hiç kimse Gülşenî gibi garip olmasın.