AĞLATMAYIN ÇOCUKLARI

AĞLATMAYIN ÇOCUKLARI

Ağlamaya mecâli kalmamış ki ağlasın
Mahzun çocuk, kapanmış kendi içine, ağlar.
Yok olan istikbâli, sonsuz mahkumu yasin,
Yer yutar ümidini, üstüne çöker dağlar.

Bu çocuğun elinden tutun, sevgi ölmesin!..
Suçu ne, günahı ne? Mâsumiyet anıtı.
İnsanı acımasız, merhametsiz bilmesin!..
Cinayetler, sevgisiz büyüyenler kanıtı.

Kurumuş göz pınarı, kırılmış sevgi dalı
Sevinç ne? Hiç tatmamış, mutluluk ne?bilmemiş.
Paramparça yüreği, yaralarla yamalı.
Müşfik bir el, ağlarken gözyaşını silmemiş.

Kalmamış gözlerinde bir tek bakış, anlamlı
Sorgular, umutlarla insafsız vicdanını.
Suskunluğunda yüzü beklentilerden gamlı
Kurtaramaz, nefretle kuşatılmış canını.

Kadir Karaman