AĞLAYIRDIM, GÜLÜRƏM!

 

 
AĞLAYIRDIM, GÜLÜRƏM!
 
Arkadaşlar, dörd yanıma baxdıqca,
Ağlayırdım, ağlayırdı irmaqlar!
Yurd oülunun göz yaşları axdıqca,
Ağlayırdım, ağlayırdı topraqlar!
Bir əl mənim boğazımı sıxırdı,
Yol verməzdi deyəm-güləm, danışam.
Gözüm yaşı sular kimi axırdı,
Yurd oğluyla qoymaz idi tanışam.
Qoca yigit ulusumun orucun,
Göz önündə sasıq*
əllər kəsdikcə;
Axırdı mənim də üzə göz yaşım,
Ağlayırdım, düşgünləri gördükcə!
Ağlamaqda çox az idi yoldaşım,
Oyatsızlar**
bizə dəli deyərdi.
Qaçar idi məndən bütün tanışım,
Çıldır-çıldır baxıb mənə gülərdi!
Şimdi isə dəyişildi həp işlər,
Onda baxıb bizə dəli deyənlər
Görürlər ki, başqalaşmış gedişlər.
Mən gülürəm, gülür bizə gülənlər!
Ay yurd oğlu, ağlayanlar keçəndə
Istər idi bu gün səni güldürsün!
Sarı yüzlü dayduları***
gör sən də,
Qoyma bir də işığını söndürsün!
Əsirgədi bu gün səni yaradan,
Öz yurdunu verdi sənin əlinə!
Dayduları çıxartmısan aradan,
Saqın, bir də sataşmasın gözünə!
Göstərməsən bundan sonra sən ərlik,
Beş gün çəkməz yurdun-yuvan dağılar!
Qardaş kimi eyləməsən həp birlik,
Yenə girər torpağına yağılar!
 
“Azərbaycan”, 6 aprel, 1920, ¹68
 
__________
*Sasıq – murdar, çirkin
**Oyat – insan
***Daydu – hiyləgər, şarlatan