Âh Kuddûsî Efendi! Mürşid-i âgâh idi,
Tâir-i kudsî gibi Firdevs’i kıldı âşiyân.
 
Etmedi hiçbir zaman dünyâya rağbet ol azîz,
İştiyâk-ı rûz u şeb oldu Cemâl ile Cinân.
 
Himmetiyle çok mürîd-i sâdıkı buldu kemâl,
Bir mükemmil Fâdıl u âmil idi ol bî gümân.
 
Ârif-i billâh idi hakka’l-yakîn, hem Kutb idi,
Niğde Bor’unda kat’î çok keşfi olmuştu ayân.
 
Eyledi hüsn-i teveccüh ile bu abdi kabûl,
Oldular nice Halife himmetiyle şâdmân.
 
Fevtini duydukta Es’ad bendesi giryân olup,
Eyledim ahvâlini fi’l-cümle ihvâna beyân.
 
İki destim ref’ ile kıldım duâ, târih dedim:
Rûh-i Kuddûsî Efendi Cennet’i kıldı mekân.
 
Manisa Müftüsü Şeyh Esad Muhammed tarafından Şeyh Ahmet Kuddusi için yazılan mersiye
 
Süreyyâ, Sicilli Osmânî, IV, 58 ; Bursalı, Osmanlı Müellifleri, I, 150 ; Kuddûsî Divânı, s. 46 ; Develioğlu, Büyük İnsanlar, 317 ; Köksal, Ahmed Kuddûsî, 54.
 
Kaynak: Yrd.Doç.Dr. Mustafa ÜNVER, BORLU KÂDİRÎ ŞEYHİ AHMED KUDDÛSÎ (1769- 1849) VE ŞİİRLERİNDE KUR’ÂN-I KERÎM’E YAPTIĞI ATIFLAR, file:///C:/Users/USER/Downloads/5000073483-5000098435-1-PB.pdf