Ahval-ı İnsan

Nakledeyim size yeksan
Nice halk olundu insan
Yarattı kuru balçıktan
Can verüp eyledi ihsan

Aslımız çünkü topraktır
Halk eden Gani-i Mutlak’tır
Bizi yoktan var eyledi
Ana hiç şüphemiz yoktur

Böyledir çüm emr-i Yezdan
Bir pare meniden eyledi insan
Dokuz ay on gün eğlenir
Ananın karnında oğlan

Emrolur çıkar dünyaye
Ağlayıp başlar vaveylaya
Bir yaşına girse uşak
Döner on dört günlük ay’e

İki yaşında söz anlar
İsmin çağırsalar dinler
Üç yaşında hem sevilir
Dört yaşında güler oynar

Beş yaşında oynar gezer
Altısında aklın düzer
Yedide anlar her şeyi
Sekizinde okur yazar

Dokuzunda fehmi artar
On yaşında atar tutar
On birinde mahbub olur
On ikide vekar satar

On üç yaşında seçilir
On dörtte gül gibi açılır
On beşinde artar nazı
On altıda iş güç alır

On yedide uğrar derde
On sekizde girer perde
On dokuzunda yiğit olur
Yirmi ile yirmi birde

Otuzunda adil olur
Kırk yaşında kamil olur
Ellisinde döner devri
Altmışında amil olur

Yetmişinde gelir pirlik
Sekseninde gider dirlik
Doksan yaşına varınca
İnsanda kalır mı erlik

Girince insan yüz yaşıne
Belalar üşer başıne
Kamil olan tahsin eder
Bari Hüda’nın işine

Ahar eyledim kelamı
Sözlerim buldu nizamı
Ağalarım bin yaşasın
Kabul etsin Hak duamı

Muhtar Yahya Dağlı

İstanbul