ALDIĞIMIZ NEFES

Bir nefes alıp vermekle başlar hikâyemiz

Son bir nefesle nihayete erer ömrümüz.

Neler sığmaz ki insanın ömrüne!

Ömür erken ermezse nihayete.

Bir fidansa, masum bir bebekse

O son nefesin sahibi,

Acısı, feryadı katlanır;

Sarsılır sevenlerinin her zerresi.

Dileriz ki erken bitmesin hikâyesi

O masumun, o fidanın.

Kötülükler, kötüler çalmasın hayatını

Narinlerin, Leylaların...

Gel gör ki nafile bir çabadır

Kimi zaman sımsıkı tutunmak.

Kader çarkı döner ve bulur;

Alır ve götürür yolcusunu.

Körpe fidanlar, masumlar buluşur

Ebedi hayatın sırrıyla.

Bu bir sırdır elbette,

Çözmek, anlamak nafile!..

Her ebedi yolculuk, görene bir ibrettir.

Görmeyene gelip geçen bir andan ibarettir.

O ebedi hayatın hakikatine sığınmak da

Gerçek huzurun hanesidir.

Ya idrak etmeliyiz bu gerçeği

Ya da yanmayı göze almalıyız

Nefsimizin ateşiyle.

Çaresi şudur biline:

Hakikate sığınmayı,

Doğruluktan ayrılmamayı

Düstur edinmeliyiz.

Hakikatle yoldaş olmalı,

Aldığımız her nefesin

Hakkını vermeliyiz.