Aşk Cana Minnet İmiş

*) (*Aşk Cana Minnet İmiş*) (* 

Ahbab ile muhabbet, hazlara lezzet imiş. 
Mağrur olana rağbet, şeytana hürmet imiş. 
Yâr gülse yüzü döktük kibre de düştük lakin? 
Gün düşse yere hayret, aşk cana feryat imiş. 

Yıldız mı saya durduk, sahnede gözler döküp? 
Eller ile yârenler meşkine hayret kalan... 
Aşkmış âleme cennet; meşk, cana minnet imiş! 

Heyhat ki, İsa olsak, cansıza can sağlasak... 
Göz körse, günü tutsak; şavkımız zulmet imiş!

Bin dalda eli açmış, gül dere bağdan çınar. 
Kısmet ki bu cihandan derdiği zahmet imiş. 

İlm etti, cilalanmış ruhları çözmek kasıt. 
Gel gör ki bu keşiften vardığı cinnet imiş. 

Güz geçti, kışa düştük, yolları kurtlar kapar. 
Her pençe cana değmiş, ahvali berbat imiş! 

Bir dost kazığı tat bak, yâr cana rahmet imiş! 

zulmet: karanlık, sıkıntı 
meşk: uzatmak,uzun yazı yazmak, aşkla vakti geçirmek
( Bu şiir, Özleşim şiir, tarzı, ölçüsü  ve sanat anlayışı ile yazılmıştır. )