AŞK YARA ve ÇİÇEKLER

katar katar hüzünler götürürken 
sözü sırça bir şairin ilk ve son baharını
yaralı yerlerine gül döküyor
her eylülde inci çiçeği
haziranda kan damlası çocuklar

içim dışım kördüğüm 
hep çiçektir gördüğüm

''ikr’a'' dedim içimden 
gönüller açıldı ak sayfalar içinden
kimi tomurcuk kimi gonca 
kiminin yaprakları 
bahar sürgünüydü anca

hercai menekşeler cam kenarında
küstüm çiçekleri duvar yanında

mavi kara tahtalarda
atlara binmiş günler geçirdik
tahtalar eskidi biz hep yeni kaldık
bir lalede istanbul’dan isfahan’a
bir gül ile trabzon’dan semerkant’a yol aldık

sadağımda sözleriniz 
suda nergis gözleriniz

şu bayrak şu marş
ve o mavi gözlünün duldasında
günleri kül eyledik
ışık dedik bilgi dedik aşk dedik
azı çokla çoğu birle söyledik

sarmaşıktı yollarımız 
hep ümitti dallarımız

parmak uçlarınızda
bir şehrayindir şimdi tahtalar
en uzak yıldızların içinize dolduğu
ışık kadar karanlıklar var önünüzde
gidenlerin kaybolduğu

zülfüarus sümbülteber
yol bulalım mı beraber

bir gün ziller çalar
gelecek dünyalara taşırsınız 
silikon tahtaların ışığını
ve sonra ziller çalar 
sınıflar unutur aşığını

bir kuşun kanadında
buhurumeryem tadında