AY YÜZÜ ODU

 

Öyle özlemiştim ki, her yerde arıyordum
Yarasını ay yüzü oduyla sarıyordum.

Nasıl olduysa birden karşıma geliverdi
Yüreğimde ne kadar pas varsa alıverdi…

Elemli bir haldeydi, içine ağlar gibi
Çökmüştü, binen neyse, üstüne dağlar gibi.

Dün gece fecre kadar konuştum hayâlinle
Susamış dakikalar kavrulurken seninle.

Ellerimi uzattım, çekinerek yaklaştı
Anlamadım, nedense korkarak uzaklaştı

Sonra durdu bir yerde, yüzümü seyre daldı
Kor gözleri aklımı bir ân başımdan aldı.

Ne dedimse itiraz etmeksizin dinledi
Elvedâ derken, yazık hıçkırarak inledi.

Yalvaran bakışları buğulu bakakaldı
Yanaklarından ezik yüreği aka kaldı.
 

Ayrılığı sorgular gibi ısrarlı baktı

Her zerremi manidar süzüşleriyle yaktı

"Mecburdum dediğim" an; sarsıldı, çöktü yere...
Ağlayarak kaldırdı ellerini göklere

Sessiz, anlamadığım bir iki söz söyledi
Kalktı sonra yerinden, mahzun vedâ eyledi.

Bir müddet sallanarak düşe kalka yürüdü
Kül olan varlığımı kendisiyle sürüdü.

İlk ayrılık misali üzüldüm, duygulandım
Çekip gitti hayâlin, ben yine sensiz kaldım.