AYŞE TEYZE

Yorgunluktan bîtap bir halde uzanmış dinlenirken, çoktandır yazmayı düşündüğüm Ayşe Teyze aklıma geldi. Hatıralara daldığımda yorgunluğumu unutacağımı bildiğimden hemen kağıda kaleme sarıldım. Çocukluğumda bizden iki sokak ötede bir Ayşe Teyzemiz vardı. Uzaktan akrabamız olurdu ama öz teyzemizden daha yakındı. O yıllarda yaşadıkları, çektiği sıkıntılar beni çocuk halimle bile çok etkilemişti. Kardeşlerim de dahil olmak üzere ona olan hayranlığımız büyüktü. Ayşe Teyze Erzurum'un Bayburt ilçesinin bir köyünden Eskişehir ' e gelip yerleşmişti. Dört erkek evladı vardı. Okuması yazması yoktu ama bana göre hayat okulunu birincilikle bitirmişti. Kocası Osman amca da okur-yazar değildi.Bırakın okur - yazar olmayı, daha para saymayı bilmez hatta paraları bile tanımazdı. Sivri sakalları, simsiyah gözleri ve daima gülen yüzüyle nüktedan bir adamdı. Biz onu Hacivat'a benzetirdik. Her nekadar ailesi onu huysuz diye tanımlasa da, bizim için güleryüzlü Osman Amcamızdı. Dört erkek evlat, okuma bilmeyen hesap yapamayan bir koca, yoksulluk ve gurbet.Zavallı Ayşe Teyze nin durumunu varın siz düşünün. Fedakâr bir ana bu durumda ne yapması gerekiyorsa onu yaptı. Önce kocasına bir iş buldu. İş dediysem öyle masa başı rahatça oturup çalışacağı bir iş değil, İnşaatlarda amelelik yapacaktı. " Aman! O da iş mi? Adım başı inşaat var, istediğin zaman iş bulunur. " Dediğinizi duyar gibiyim. Fakat o yıllarda şimdiki gibi adım başı inşaat yoktu, insanlar amelelikte olsa kolay kolay iş bulamazlardı. Neyse biz konumuza dönelim. Osman amca sadece çalışırdı, yevmiyesini almaya Ayşe Teyze giderdi. Dedim ya Osman amca para saymayı bilmezdi. Amele yevmiyesi ne kadardı o yıllarda bilmiyorum ama, Ayşe Teyze o paranın bir kısmını kenara koyar biriktirirdi. Çocuklarını liseye kadar okutabildi. Onlarda erken yaşlarda hayatın acımasız girdabında kendilerini kurtarma çabasına girdiler. Anneleri otoriter bir kadındı ve öyle olması gerekiyordu. Yoksa beş erkekle koca şehirde nasıl baş edebilirdi. Çocuklar da kazandıkları paralardan yetecek kadar harçlık alır kalanını annesine verirlerdi. Kocası işsiz kaldığında tanıdıkları vasıtasıyla ona iş bulurdu. Ayşe Teyze aynı zamanda akıllı bir kadındı. O zamanlar işçilerin çoğu sigortasız çalışırdı. İşveren sigortasını yatırmadığı zamanlarda sigortasını yatırırdı. Emekliliğine üç yıl kala Ayşe Teyze kocasına bir fabrikada gece bekçiliği işi buldu. Sonrasında ise emekli oldu. Yıllar sonra biriktirdiği paralarla oturdukları sokakta bir arsa aldı. Sonra da eş dost yardımıyla bir ev yaptılar. Ayşe Teyze fakirdi ama çok cömertti. Sofrası herkese açıktı. O yıllarda şimdiki gibi gideceğimiz zaman telefon etme imkanımız yoktu. Olsa da etmezdik sanırım. Çünkü herkes çat kapı gelir giderdi. Annem : " Hadi çocuklar bu akşam Ayşe Teyzenize gidelim. " deyince havalara uçardık. Ayşe Teyze minyon bir kadındı. Ufak tefek 1.50 cm boyundayı. Uzun eteğinin altında küçücük ayakları görünmez sanki kayar gibi yürürdü. Hele birde dadaş şivesiyle konuşmasına bayılırdık. Kerpiçten yapılmış iki odalı evde, kuzinenin fırınında pişen patateslerin kokusu hâlâ burnumdadır. Çünkü her gittiğimizde bize patates pişirir kendi kurduğu turşulardan çıkarır, büyükçe bir sininin ortasına turşuları kenarlarınada patatesleri koyardı. Kuzinenin üzerinde kaynamakta olan çaydanlıktan gelen cızırtılar bize dünyanın en güzel melodisi gibi gelirdi. Patates ve turşulara bir de Ayşe Teyze nin güler yüzü ve hoş sohbeti eklenince kendimizi sarayda ağırlanmış gibi hissederdik. Zaman zaman kardeşlerim le biraraya geldiğimizde patates ve turşu aklımıza gelir pişiririz. Ama asla Ayşe Teyze nin o patates ve turşularının tadını bulamayız. En lüks sofralarda yediğimiz yemekler bile bize hiçbir zaman o lezzeti vermedi. Düşünüyorum da teknolojiyle birlikte duygularımız ,komşuluğumuz, insanlığımız hatta damak tadımız bile yok oldu. Şimdi bırakın iki sokak öteyi aynı apartmanda yaşayanlar bile birbirini tanımıyor. Hele haber vermeden çat kapı gitmekse imkansız. Yıllar geçti bizler evlendik. Çoluk çocuk, iş ve ev hayatı derken çok fazla görüşemedik Ayşe Teyzeyle. Kocası üç yıl önce ölmüştü. Kendisinin dizlerinde kireçlenme vardı zor yürüyordu. Dört ay önce hastaneye yatmış ve ameliyat olmuş. Ameliyat sonrası akciğerlere emboli atmış malesef kurtaramamışlar. Duyunca çok üzüldük. Mekanı cennet olsun. Nurlar içinde yatsın . Ayşe Teyzemiz bizim için mücadeleci, fedakâr, vefakar, insanları mutlu etmek ve mutlu olmak için çırpınan bir Anadolu kadınıydı. Onu hiçbir zaman unutmayacağız. Aslında Anadolu'muzda hikaye değil romanı yazılacak nice Ayşe Teyzeler yaşamış ve de yaşamakta. Benim şahit olduğum sadece onlardan biri belkide en şanslı olanlarından bir tanesi. Selam olsun yuvası için çırpınan Anadolu kadınına.