Bazı nesneler vardır. Nesnenin, eşyanın ötesinde özel bir anlam taşır sizin için. Eşyanın bir ruhu olmuştur adeta. Sevdiğinizin eli değdiği için, çok kullandığı ve önem verdiği için o eşya sizin için değerlidir. Özellikle, sevdiğiniz o kişiyi kaybettikten sonra gözünüzün önünden, evinizin bir köşesinden ayırmak istemezsiniz.

   Canım babamın abdest alırken kullandığı ibriği de benim için öyle. Sadece o değil tabii. Cüzdanı, not defteri, tesbihi de... Ama ibriği onun manevi yönünün bir hatırası. Abdest alırken hemen ibriğini arar, heyecanla abdestini alır ve namaz vaktini beklerdi. Hâlâ banyomuzun bir köşesinde durur babamın ibriği. Bana onun abdest alma heyecanını, namazı sevgiyle kılışını hatırlatır. Namaza çok önem verirdi canım babam! Her zaman seccadesini serer ve ezanı beklerdi. Takvim yapraklarındaki hadis-i şerifleri, dini hikayeleri paylaşırdı bizimle. Özellikle cömertliğe, namaza, peygamber kıssalarına dair olanları büyük bir heyecanla okurdu veya bizlere okuturdu.

   Geçmişte kendisine yapılan hataları, haksızlıkları pek dillendirmezdi. Yakın bir arkadaşı, babamı anlatırken şunu hep söylerdi: "O her zaman sofrasını açardı ve bir şeye ihtiyacın var mı diye sorardı çevresindekilere." Cömertliğe, tok gözlü olmaya önem verirdi. Eline aldığı gazetenin her köşesini dikkatle ve sesli bir şekilde okurdu.Gündemi çok iyi takip ederdi. Mektep sıralarında oturamamıştı ama kendi çabasıyla birçok şeyi öğrenmeye çalışıyordu. Doğaldı, olduğu gibiydi babam. Az konuşurdu. Uzaktan severdi bizi. Bakışlarından okurdum sevgisini.

    Babamla ve annemle geçen yılları hasretle anıyoruz. Anneciğimin de güzelliklerini bir başka anımda paylaşmak isterim. İkisinin de ve bütün sevdiklerimizin de mekanları cennet olsun!