BEN SANDIM Kİ

Ben sandım ki 
Yalnız kışın yağar kar.
Sandım ki yalnız soğukta üşür insan.

 

Yanıldım, 
Aldandım,
Gece gündüz, durmadan,
Dışım yanarken,
İçimin titrediğinde anladım.

 

Güneşe ne hacet!
Artık benim de her an kavrulduğum bir ateş var.

 

Üstün körü baktığım hayat,
Kaçıp gitti, kayboldu gözden.
Ufukta bir silüet gibi şimdi,
El sallar bana uzaktan.

 

***

 

Ben sandım ki 
Yalnız güneş batınca olur gece.
Sandım ki yalnız uyurken görülür rüyalar.

 

Kandım,
İnandım,
Ayak üstü, göz göre göre,
Yıldızsız, aysız uykulara daldığımda anladım.

 

Karaya ne hacet!
Artık benim de her an sarıldıgım bir gece  var.

 

En özelinden kurduğum hayaller,
Ayaklar altında şimdi.
Canı burnunda, 
Hayat kurtaracak bir nefes bekler.

 

***

 

Ben sandım ki
Yalnız tutulmak için verilir sözler.
Sandım ki her insan özünde bir sevda besler.

 

Şaşırdım,
Utandım,
Sahte yüzlerle, bir yürek içinde
Kullanıldığında anladım.

 

Söze ne hacet!
Artık benim de her an darıldığım bir hece var.

 

İstemem yinede bir acı sözün,
Kırk yıl hatırı kalsın.
Bu hece de bu ömürde,
Artık boynu bükük kalsın. 

 

Cemil Baştürk
09.06.2021