BENiM HAYATIM

 

ben geldim bir şişe daha aç meyhaneci
görmesin gözüm kaldır masamdan boş kadehi
bir müzik çal hüzünlü kederli dertli 
başka turlu çekilmez benim efkarım
yoruldum artık kaderin oyunlarından
usandım bedenimdeki aciz canımdan  
gönlüm kırık yürek isyanda kafam duman
sarhoş olup kendimi yerlere atasım var

 

ben yazı tanımadım ömrümün başı sonu kış
elbisem yamalı saç sakal karışmış
kafam dalgın gözlerimde hüzünlü bir bakış
tükendim artık takatım kalmadı ağlamaya
neye yararki saçıma ak düşüp beyazlasa
öyle bıkkınımki hayattan çekip gidesim var

 

hep canımı yaktı can dediklerim
vefasızca sırtımdan vurdu dost bildiklerim
dokunmasınlar ha düştüm ha düşeceğim
sesimde bir kırıklık gönlümde bir burukluk
dünya yalan ömür fani bedenimde bir soğukluk
her şeyi bırakıp toprak altına giresim var

 

suskunluğumun kuytusunda inlerken zaman
soğuk odamda yüreğim mahpus olur  
gecelerim gardiyan
toprağa gömüp zift karası dertlerimi
yerlere serip umutlarımı hayallerimi
yabancı ellere bırakıp yüreğimi 
başımı alıp dağlara çıkasım var

 

zehir oldu hayat gelen gün gideni aratıyor
dilim gitme diyor yurek söz dinlemiyor
kalbim paramparça ılgıt ılgıt kan damlıyor
içimde öksüz sevdam sessiz sessiz ağlıyor
ömrümün baharında başıma kar yağıyor
saçlarımı tek tek yolasım var

 

düşlerimdeki yolculuğa çıkmak geliyor içimden
bir hatıra dahi bırakmadan maziden
yanımda hiç bir şey alıp götürmeden
anılarımı sevdamı ıssız köşelerde bırakıp
öyle gidilmez işte böyle gidilir deyip
kafama bir kurşun sıkasım var

 

yıldızlar avutmaya 
güneş ısıtmaya yetmiyor artık
ruhum terketti bedenim bitkin ezik 
hangi şehire gitsem acılarımın başkenti
dertle dolu hüzünle dolu her köşesi
yüreğim kadar sessiz ıssız sokakaları 
bana dar gelen bu dünyayı yakasım var

 

sanki kayıp bir ruyanın ortasındayım
kaç kez yaralandım
kaç kez yenilgiye boyun eğdim
hıçkırıklar boğuyor nefesimi
yıllarca çektim bitiremedim dertlerimi
yüreğim parçalara bölünüyor sanki
küllenmiş azap ateşine bir kibrit çakasım var

 

çekilmez dert benim yalnızlığım
merhametsiz kaderime benim isyanım
ne kaldiki hayatta keşkelerden başka
şimdi iki damla yaş var gözlerimde
kimselerin haberi olmadan sessizce
kendimi meçhul uçurumlardan atasım var

 

boğuluyorum içimdeki yangının dumanlarında
sanki kayboldum en tanıdığım sokaklarda
bir melodi çalıyor tek kişilik  odamda
notası bestesi yalnızlığımı anlatıyor
her aldığım nefesde canımdan can gidiyor
azraile çatıp ölüm uykusuna yatasım var

                   

                                                       M.Özgür Özbek