BİL MUKABİL ŞİİR

Ölümün öznesiyim ve üzerimde ölü toprağı

İşte şiire düştü yolum yeniden

Yüreğin ve evrenin verdiği muhtıra

Közümde sözümde şiir

Aşkı nakşeden nice deyiş

Sefil yürekte saklı hazan mahsulü izdiham

Bir şiir değilsem neyim o zaman?

Kürediğim yasın muadilidir kalemim

Kalemi fetheden yürek sesim

Lafügüzaf…

Ne fayda eğer ki içim dışım bir değilse,

Şiirin nezdinde…

Göğün kundakladığı bir yangınım

Yangından öte yazmaya doyamadığım

Nice fermanım.

Bir yetim kuş ki kanatlarında dolunay

Bir öksüz hece ki

Kuramları yıkan nice imge.

Saf tuttuğum yıldızlar

Safiyet yüklü varlığın nazarında

Nazlı kuşlar elemi gagalayan

İç sesin ahvali nice hece

Kelimelerden ördüğüm bir hazine

En müspet iklim

En menfi seyrinde ömrün

Hala huzur bulabildiğim.

Şiir ne miydi?

Şiirden öte yol mu var sanki?

Bir şiirsem yazdıklarım ne?

Dilimden düşmeyen her acı sahibini arayan

Günden güne de büyüyen

Sabrı, şükrü katık yaptığım

Asla değil yalan.

Geldim ve sığındım şiire

Sınandığıma binaen

Gülümsemek ne kelime?

Yine da saklı umudum

Saklandığım ve uyutulduğum kuytum

Ufkumda nazire

Dünümde saklı sayısız acı

Binlere b/ölündüm

Yüz görümü bir destana gömüldüm

Şiirden de öte

Şiir olmak ne kelime