Bilinmeyen bir kişiye,
   Bilinmezdin biliyorum. Anlayamazdım zaten seni hep, sorgulardım. Bu aralar hayatını hiçe saydığını kimseyi dinlemediğini ve bildiğini okuduğunu duydum.
   Bildiğini elbet okumalı insan lakin bildiği yanlış olunca iş, içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Zamanla anlıyor ki insan, birine ulaşmak için asıl engel mesafeler değil, fikirlerdir.
    Kendini anlatabildiğin kadar varsın ve hayallerde ancak o kadar yaşarsın. Asıl mesele hayatını yaşayıp, her istediğini elde etmeye çalışmak değil asıl mesele kendini başkalarının hayallerinde yaşatmaya çalışmak olmalıydı. Seni hatırlayabilmem için elimde o gün kaldı sadece. Hatırladın mı o günü? Kar yağıyor hava soğuk ve sen kar topu oynuyordun. Ben her zaman ki hayranlıkla seni izliyor, sana ulaşamamanın vermiş olduğu acıya katlanmaya çalışıyordum. O an ne olduysa artık bir parça cesaret canlandı içimde seninle konuşmak istiyordum. Yürüdüm sana yaklaşıyordum. Adın birden ateş edilmiş silah gibi yankılanıyordu ıssız yüreğimde. Bana acımaklı bir bakış atıyordun ıslak saçlarınla o an hissettiğim tek şey...
    Biliyorum içimdekilerle karartır oldum sayfaları. Bari onlar şekvacı olmasınlar benden. Ama ne yapalım. Ne kadar avutsak da geçmişle kendimizi, ister istemez gelecek özlenmiyor değil. Ve bilmeni istediğim şey; zaman şairdir, ömür şiirini yazar. Niyetler edebi, anılar yadı belirler. Hükmünce yaşamalıydık aslında yaşayamadıysak da değil üzülmeye  hakkımız, dilimizden bir dakika dahi olsa şükrü düşürmememiz gerekir …