Bir de Mizan Kurulsa Ölüm Diyecekler Hasret Çağına(!)

Kaybolası geliyor insanın, 
Avucunun içi gibi bildiği sokaklarda.
Yol kenarlarında çocukluk çağının ilk günahı,
Meyve vermiş erik dalları bile ilgisini çekmiyor.
Canı çekilmiş kaldırım taşlarına basmaya korkuyor insan,
Her adım senden uzağa gidiyor.

Sadece bununla kalsa ses çıkarılmaz belki 
Dişler sıkılır, alışılmış seyahatlare çıkılır parmak uçlarıyla takvim yapraklarında
 

Susmak bir batıl inanç, şiir şırıngaları sokuluyorken damarlarıma
Zamanın içimde konaklayan misafirleri hayalini savuruyorlar göz kapaklarıma.
Sokağımda ateş yüklü isyanlar çıkarıyorum.
Kopuk türküler söylüyorum  bağıra çağıra.
Deli gömlekleri dikiyor vücuduma 
Yüzümde dolaşan tanımadığım gözler
Sonrası
Sonrası hatırlanmıyor
Ölüm gibi bir şey bu 
Bir mizan kurulmadığı kalıyor ucunda