Dilber, ne deyim, sen kimi cânân ele düşmez,
Zülfün kimi heç zülf-i perişân ele düşmez.
Lelin kimi bir lel-i bedehşân ele düşmez,
Bir yerde bele hâkimi-Lokmân ele düşmez,
Biçarelerin derdine derman ele düşmez.
 
Bir eyle nezer leşkeri-müjgân elemine,
Gör nece keçib hökmü onun ruyi-zemine.
Tebriz, Şeki, Gence vü Kâbil şeherine,
İran ile Turan, Heleb ü Mekke Medine,
Bunlarda bele sencileyin can ele düşmez.
 
Men aşig idim, şövgi onun var idi mende,
Öz aşiginin gerdenini saldı kemende,
Kişmir, Heta, Misr, Buhârâ vu Hütende,
Musul şeheri, Çin ile Maçin ü Yemende,
Gerçi gezeler Rum, Erebistân, ele düşmez.
 
El-kısse ki yüz kafer ola, yüz de Müselmân,
Tövret ile incil, zebur, ayeti-kuran,
Tiflis, İrevan, Şam ü Cebel, Cümle Trabzan,
Derbend, Kuba, Bakı, Şamahyile Sifahân,
Yüz seyr oluna küll-i Dağıstân, ele düşmez.
 
Ne mazi, müzare’de nevâ-hân-ı hoş-elhân,
Ne Meğrib ü Meşrik’de ecayib bele insân,
“Fihinne ve min heys ü hüve leyse kamakân,”2
Bilse gedirin Vâgif’in, eyler ona ehsân,
Ez ruz-i ezel men kimi etşan ele düşmez.
 
“Vâgif” (Divan-ı Vâgif)
 
 
file:///C:/Users/USER/Downloads/133-(1-2)Tebriz_Ashiqliq_Geleneghi_Ve_Ashiq_Edebiyati_(Nabi_Kobotarian)_(Adana-2008).pdf