Bir Şairin Verniği

Mısra mısra dokumak seni, 
iklimlerden kaçarcasına, 
ve tabii kelebek misali uçarcasına.. 
Yükselmek gökyüzüne, 
karga sesli bir çığlıkta, 
bağırmak özgürce, 
hissetmek oksijeni, 
ve bağrına almak güneşi.. 
sarılmak Yıldızlara, 
sakınmak, felaketten, 
anlamak ve ağlamak yokluğuna.. 
Öyle basit ya da giderli değil, 
her daim sevmek kuşları ve seni.. 
Gülümsemek, yetim başını okşayarak, 
iyileşmek, hep ölüme ramak kalarak.. 
Sonra, açmak ağuşunu sana, tutmak elini, 
ve tüketmek kelimeleri...