Bir Sefilenin Hasbihalinden

Ne idim ben, ne tabii bir kız 
Belki sahrada rebii bir kız

En büyük zevkim, ümidim, neşem 
Kırda seyran idi, her gün, her dem

Düşünürken o büyük sahrada 
Beni halk eyleyeni tenhada

Duruyorken hareketsiz, sessiz 
Yere inmiş göğe benzerdi deniz

Aksi tekbir ile dolmuş dereler 
Secde eylerdi bütün mescereler

Şebi mehtap doğar aynı şafak 
Her taraf nura olur müstağrak

Akıyormuş gibi her suda hayat 
Yüzüyormuş gibi hep mahlukat

Uçacakmış gibi eflake zemin 
Halden, mazi ile atiden emin

Mutmain şevk ile soldan, sağdan 
Bir sataretle inerdim dağdan.

       Abdülhak Hamit Tarhan Hayatı ve Edebi Kişiliği