I.

Gönül asumanında raks eylerken aylalar...

Beni sana götürdü düşümde vaveylâlar

Toprağında saklıdır tarihin hafızası

Zaman ipek böceği, Kemeraltı kozası

Hazan vakti tüllenir Boztepe'nin başları

Sülüklü'de sel olur bir annenin yaşları

Uzunsokak boyunca uzar gider bir rüya

Soğuksu'da yıldızlar serenat eyler aya

Ganita'da içtiğim çayda demsin ey şehir!

Hem karasevdalımsın, hem annemsin ey şehir!

II.

Mâzinin oluğundan, sel gibi akar zaman

Trabzon Kalesi'nde kor olur, yakar zaman

Aynalar günbatımı tutuşurken Faroz'da

Okşar kır saçlarını mavi bir el Yoroz'da

Son uykusunu uyur Atapark'ta Gülbahar

Gün doğmakta ufuktan, gecenin ardı nehar

Senden uzakta geçen günlerin yasındayım

Beni Mecnun eyleyen aşkın hülyasındayım

Sevdamın dibacesi, hüzzam faslım ey şehir!...

Ben bir yanık Kerem'im, sensin Aslı'm ey şehir!...

III.

Elif gibi dik durur, Hakk'a baş eğersin sen

O şerefli mâzinle, cihana değersin sen

Zamanın nabzı atar ahşap konaklarında

Hasret pembe pembedir o gül yanaklarında

Hiçbir şeye değişmem toprağını, taşını

Sana gökler yaraşır, yüksekte tut başını

Öpüp alnıma koyup bağrıma bastığımsın

Gurbet akşamlarında hasretten yastığımsın

Zemheri ortasında nevbaharsın ey şehir!

Gecenin gülen yüzü, bir neharsın ey şehir!

IV.

Sümelâ'da sürerken tarihin izlerini...

Ayasofya, Bedesten paylaşmaz gizlerini

Nice zaferler yonttuk zamanın mermerinden

Kimi Aslı'dan geçti, kimi geçti Şirin'den

Boztepe'den seyretsen güneşin batışını...

Manzara hızlandırır nabzının atışını

Ay gıpta eder sana, yıldız kıskanır seni

Cemalini görenler bir peri sanır seni

Gönüllere basılmış bir mühürsün ey şehir!

Bayrağın gölgesinde daim hürsün ey şehir!

V.

Uzağına düşmüşüm, hasretle yandır beni

Çok uyumak gaflettir, gayri uyandır beni

Hicranın rahlesinde bir vuslat düşü kurdum

Gönlümün tek sahibi sensin ey aziz yurdum!

Firkatin demindeyim neftî akşamlarında

Gün uykuya çekilir Yoroz'un camlarında

İçimdeki melâli doğuran şehirsin sen

Mâziyle istikbâli yoğuran şehirsin sen

Zaman görklü bir ağaç, sen dalısın ey şehir!

Masmavi dalgalara sevdalısın ey şehir!

VI.

Madur'la söyleşirken salkım salkım bulutlar...

O müşfik kucağında hep tazedir umutlar

Hâl dilliyle konuşur Ortahisar taşları

Rüyalarıma girer şehrin hilâl kaşları

O dar sokaklarında hicran ruhuma işler

Beni ayakta tutar bu şehre dair düşler

Çok göresledim seni, yan yüreğim yan bugün!

Nemlidir kirpiklerim, hislerim üryan bugün

Bordo mavi renklere âşıksın sen ey şehir!

Kadim medeniyete beşiksin sen ey şehir!

VII.

Peri yüzünü görsek çarpılırız o anda

Her ne varsa aşikâr, her şeyimiz Meydan'da

Gönül tahtıma kurul, ebedî ve ezeli...

Ben Tahir'im, sen Zühre; şehrengizler güzeli!

Sargana'dan duyulur yiğitlerin nârası

Mâziyi unutursak sağalmaz can yârası

Dünya gıptayla baksın, özge bir canan görsün

Yürekte saltanatın asırlar boyu sürsün

Analar sana yiğit doğurmuştur ey şehir!

Hamurunu imanla yoğurmuştur ey şehir!

VIII.

Sensin ilhâm perimiz, sohbetin demisin sen

Gönül limanlarına yol alan gemisin sen

Güller açar yüzünde, yosun kokar düşlerin

Geceyi aydınlatır o candan gülüşlerin

Tek secdede eğilir, elifçe diktir başlar

Dile gelse ne söyler Ayasofya'da taşlar?

Ey inşirah kaynağım, Hak göstermesin acı!

Başka şeye hacet yok, sen ruhumun ilâcı

Bu gönül saatimi sana kurdum ey şehir!

Başım da sonum da sen, aziz yurdum ey şehir!

                                                          M. NİHAT MALKOÇ