Gazel
fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilâtün fâ’ilün
Çeşm-i giryânum görüp ebrüñ gözinden yaş çıkar
İşidüp feryâdumı ra’d âh ider âteş çıkar
Geçdügince sîneden câna okun ilmez geçer
Anuñ ucından benüm bagrumda her dem baş çıkar
Âsitânuñda benüm işitmedüñ efgânumı
Âsumâna gerçi kim feryâd ey meh-veş çıkar
Zülf-i kâfir yüz çevürmiş âyet-i hüsnün görüp
Korkum oldur bir gün ey meh başdan ol ser-keş çıkar
Hoş yüzi kara degül mi fülfül-i Hindûstân
Ârızında hâl-i yâre Zâtiyâ begdeş çıkar
(Tarlan 1967: 191)