Çiçeklerinizle Anlayamazsınız !Çama Sırt Verenler Buyursun!

Şimdi kim bilir hangi göz gezinmekte söylediklerimde

Neler geçiriyor aklından, sarılıyor iplerime?

Bir terzi olup kıyafetler mi dikiyor yeni doğmuş bebeklere?

Diz kapaklarındaki yaraları mı okşuyor anne şefkatinde?

Hüzün postacısı mı ya da dizdiğim sokaklardan soluk çalan

Ortaçağdan kalma veba kokulu çiçekler mi ekiyorlar sözlerime?

 

Hayır hiçbirinin parmak uçları değmeyecek dudaklarımda kelime yanıklarına

Denizin tuzunu sakladığım yanaklarımı görmeyecekler

Yaslamadılar sırtlarını kışa göğüs germiş sır dolu çam kabuklarına

Hayret de etmediler belki kirece bulanmış gövdeye çıkan karıncaya

Bir isyan kokusu olmadan bulaşmayacak onların kıyafetleri

Benim cebinde rüyalarla uykuya yatmış çocuğuma

Bayramlık kıyafetler gibi güzel olmayacaklar, karşılanmayacaklar yastık altlarında

Beklenmeyen misafir yabancı görülecek açılmayacak kapım

Şiir çocuğum şair babası olmadığı için

Kapının arkasında ses çıkarmadan çekilmelerini bekleyecek

Apartman boşluklarında ruhu zedelenmiş beton mezarlarda keyif sürenlerin.

Av köpeklerine özenmiş yaralı vücut arayan gözlerin..