ÇOMAR

ÇOMAR

 

Kış soğuğu vurunca, donar tüm sokaklarım.

Ayaz keser tenimi, ellerim de buz tutar.

Merhamet bekler senden, titreyen dudaklarım.

Bil ki zulmün kâr kalmaz, seni gözyaşım yutar.

 

Bir gün çıkıp gelirsen, yuva olur evimiz.

Umudum da yeşerir yine açar kardelen.

Hâlâ duruyor mu bak, karda bıraktığın iz?

Fırtına mı yok etmiş, yoksa kimdir ki silen?

 

Bakma saçak altında üşüyüp durduğuma,

Yüreğimin ateşi, yakar ruhumu her an.

İnanma, düşlerimi hep hayra yorduğuma.

Gerçeklerdir hayali, tam ortasından kıran. 

 

Niye koydun kapının önüne o ekmeği?

Sanma ki açım diye çöpleri karıştırdım.

Fırlatıp atmıştın ya harcadığım emeği,

Sadece geçmişimi, atık’ta araştırdım. 

 

İstemiyorum artık, dönme sakın sen bana!

Beklemeye alıştım, sensiz çöken akşamı.

Görüp de acıma ha... kalbimden akan kana.

Yalayıp kuruturum acıttığın yaramı.

 

Not: Sokak hayvanlarına ithafen...