DEFU’L- METÂİNİ’S-SÛFİYYE

 

 

Kad tecella fi’l-merâyâ ol cemâl-ı bî-misâl
Pes zuhura geldi âlem ez mücellâ-yı cemâl

Çün-ki mir’at oldı âlem Hak cemâlın görmege
Pes bu âlemde tecelli buldılar ehl-i kemâl

Her neye kim bakdılarsa dôst cemâlın gördiler
Zire tolu Hak cemâlı oldı âlem mâl-a mâl

Cümle âlem aksidür ol hûb-cemâlun iy cemîl
Hem dahı bu küfr ü fâhiş cism ü cân u hadd u hâl

Çün vücudu oldı Hakk’un kâyinâtun varlıgı
Pes dü-âlem cân-ı Hak’dur dü-cihân ansuz hayâl

Cümle âlemdür mezâhir sen hô cümle mazharı
Sende iste tâ bulasın kalmaya hiç kîl ü kâl

Mecma’ul-bahreyn oldun hem Hudâ’nun ma’şukı
Pes senündür cümle âlem hem dahı dosta visâl

Şems-i neyyir çün önünde tâli olur sen neçün
Anı koyup tâlib oldun kevkebe her mâh u sâl

Âsitânunda hazine çün-ki medfûn ola sen
Müflis olup ne revâdur idesin her dem su’al

Çün senün adun durur hem cümle deryâ menba’ı
Susuz olup ne gezersin vâdi vü sahrâ cibâl

Ey diriga hubb-u dünyâ kalbüni itdi harâb
Sen ânun agusın içdün sanuban mâ’i zülal

Eraslan Kemal (1984). "Akşemseddin’in Dinî Tasavvufi Şiirleri", Türk Dili. Ekim, S. 394, 335-411-471.