DESTAN
 
Her şahsı severim sözü pür olsa,
Düşürmem dilinden meharetini.
Kişi her sözü ile er gibi kalsa,
Kirletmez tertemiz asaletini.
 
Efendim Arif ol kulak ver sese,
Süslenip püslenip girme kafese.
Biri sofra kurup sana gel dese,
Hürmetle arttırır sahavetini.
 
Sen de aynı insan, sen de aynı can,
Bir damla sudandır temelin, binan.
Arif meclisine girdiğin zaman,
Söz söyle, cem eyle cemaatini.
 
Kötü söze sahip her kim söylese,
Büyücülük yapıp iplik düğlese,
Gücü yeten sana zulüm eylese,
Sen Allah’a eyle şikâyetini.
 
Vahid Allah rahmetini bol verdi,
Kullarına ayak verdi, el verdi.
Görmeye göz, söylemeye dil verdi,
Masum görme fikir beşaretini.
 
Dünya’da kalacak dünyanın varı,
Helâl bul, helâl ye, etme zararı.
Fakire yardım et, düşkünü koru.
Gösterişle yapma sadakatini.
 
İlhamı sözüne ver ki nihâyet
Mağfiret sahibi kılar inâyet
Ehl-i Beyt,Âl-i Abâ Muhammed
 Cümlemize kılsın şefaatini.
 
KAYNAK: TÜRK EDEBİYATI 4. CİLT, AHMET KABAKLI, TÜRK EDEBİYATI VAKFI YAYINLARI, İSTANB