Dilde senden gizlü bir derd ü gamı mihnet mi var

Bir senün gibi cihânda çok bilür âfet mi var

 

Cânumı al câna minnetdür didüm cânâneye

Didi bin nâz ile ol dem ana da minnet mi var

 

Bir gönül bağlu perîşân zülfünün her târına

Bu perîşânlıkda hâtırlarda cem’iyyet mi var

 

Hâce-i dehrün değişmem bâliş-i hârâsına

İşigün taşı gibi bir mesned-i İzzet mi var

 

Ana yârân-ı safâdan rağbet eyler kimse yok

Şimdi künc-i gam gibi bir gûşe-i ‘uzlet mi var

 

Subha karşu arturursın ıztırâbı her gice

Yoksa ey pervâne bîm-i mihnet-i fürkat mi var

 

Ey Riyâzî n’ola nâzük düşse anda sözlerün

Kaşları vasfı gibi bir gûşe-i dikkat mi var

 

(Açıkgöz, Namık (1990). Riyâzî Divanı’ndan Seçmeler. Ankara: KB Yay. 146-148)