Senin için atan kalbim bir an durur gibiydi.
Ben mi yanlış anlamıştım sen mi yanlış davrandın,
Yoksa sadece düşerken omzuma mı dayandın?
Bir sözünle kırdın beni, yıktın gönül hânemi
Dostumun vurduğu yerden gül mü biter, hâre mi?
Oysa “süper kahraman”dım uçar, siler, süpürür...
Bir de “görünmez” olmuşum dost bile çarpar, yürür.
Bana, kardeşten öteydin, bütün dostlardan yakın
Üstüme basıp geçmeye, var mıydı gene hakkın?
Kırdın ya bir kanadımı dağlardan düze indim.
Uçamadım tek kanatla... çırpındım, debelendim.
Canımın cam kırıkları içerime batıyor,
Seninle dolu yüreğim kanayarak atıyor.
Hani annesinden azar işitince bir çocuk,
Teselliyi yine arar onda ya hemen çabuk.
O acı sözlerin için küskünüm, derbederim.
Ama yine de yarama, inan sensin merhemim.
Bilirim ne zaman yardan düşecek olsam da ben,
Peşim sıra yetişerek tutacak olansın sen.
Kalbim ve kollarım her an sana açıktır, inan.
Sakın bırakma elimi, düşersen gene dayan !