EN ÇOK SENİ SEVERKEN

Mevsimin neşridir aşk: hulasası düşlerin aşkla kaykıldığım zeminde seken mezar taşım…

 

 

 

Müptelasıyım aşkın ve evrelerinde saklı

Mahcup yüreğimde saklı bir ihanet

Elbet kendime; müruru zaman

Kendimi kundakladığım

Ömrün patavatsız satırlarında

Neşriyatım varsa yoksa

Elem ve aşk ve hüzün

Ve meali

Düşlerin…

 

Kanıksadığım binlerce hayalet

Düş çukurunda saklı bir mezar taşıyım

Amblemi yoksunluk

En çok en çok

Hiçliğimle ihya olduğum tek varlık

Olmanın özlemi

En çok sevilen Rabbime ettiğim itikat

Saklı olduğum yeknesak bir ağaç dibi

Kökümle ait olduğum toprak

Mademki geldiğim ve gideceğim tek yer

Eşref saati şiirin

Yoksa neyse acı en çok meylettiğim.

 

Dünde saklı bir kiriş

Kırılan fay hattı yüreğimin

Layık olduğum kadar savunduğum

Enkaz kimliğimde saklı dirayet

Gönlü geniş bir kuşum ben

Bir duygudan diğerine seken

Cahil bir aşk masalında

İdame ettiğimden fazlası iken

Takılı yüreğin radarında.

 

Rengim mavi ve turkuaz

Şecerem döküldü kafesimden

Mabedimde çıktı izdiham

Kundaklanan mahremim

Uçuşan perçemi yüreğimin

Küllerimden yeniden doğmanın

Verdiği şükür ve mahcubiyet

Yeter ki layığıyla sarılayım

Bilinmezin hükmünde solsam da zaman zaman.

Sözcüklerim ıssız ve cılız

Yaramsa haşmetli

Üstelik O iken tek bilen.

Beti benzi atmış düşlerden

Firar ettiğim gecenin

Sefil teninde seken

En alasından yıldız tozu

Hiçliğimi serptiğim

Göğün en devasa mertebesi

Ah, Rabbim

Sana yakınlığım şükür ki

Uzağındayım tuzakların

Varlığımla teslim olduğum kadarı

En çok seni sevebilirken.