EY KALP

   Kimseye sesimi duyuramadığım şu dünyada ne olursun sen bari duy beni ey kalp . O kadar güçsüz ki omuzlarım bazen seni taşımak bile bir külfet geliyor .İçimden söküp atsam seni, rahatlayacak bu aciz bedenim.

   Ey kalp daha bitmedi mi hüzünlenmen daha bu aciz bedenim senin için kaç kez ölecek hala bıkmaz mısın  kırılmaktan seni daha kaç kez tamir etmek zorundayım, bir kutuya koysam saklasam seni, insanlardan uzaklaşsan mutlu olur musun? Yoksa beni bu küçük yere hapsettin diye ömür boyu bana düşman mı olursun? Bu günlerde gün ışığını özlüyor gibisin, bu yüzden göğüs kafesimi delercesine çıkmak istemen, bu yüzden bitmez tükenmez yaşattığın sancılar. Peki bu bedeni terk edip geri dönmek istediğinde sanıyor musun  bu bedeni yerli yerinde bulacaksın?

   Ey kalp ben hiç konuşamam bilirsin hep şairlere özenmişimdir, benim en büyük yeteneğim mısra mısra  dizdiğim göz yaşımdır.

   Ey kalp susmak ne güzel şey konuşmak ne güzel şey , şimdi  Araftasın biliyorum bu bedende tutsaksın her gün lanet ediyorsun bana, istersen seni bu esaretten kurtarayım. Bir göz kapamak değil mi ölüm? Biliyorum bu kadar rezil ölmek istemezsin. Ölümü düşünüyorum. Ölümün bile felsefesini yapıyorum ama yaşamak ,yaşamak ve tekrar yaşamak işte bunu düşünemiyorum ..