FERMAN

FERMAN

Bilmez misin sevdiğim kendi halinde can’ım

Sessiz sakin yaşayan sıradan bir insanım

Her gün bir öncekinden daha farklı değilim

Küçük şeylerle mutlu, hayal yurdunda han’ım.

Üzüldüğüm de olur fakat umut hep vardır

Güvenip bol keseden, sonra acı duyanım

Benim derdim bitmiş de yavrular kaygım olmuş

Sadece onlaradır dualarım, şükranım. 

Yıllardır bütün işim, varlığım tüm hayatım...

Evime köleyimdir özüme de sultanım.

Dere gibi çağlarken nehir olup akarken

Şiirle yüreğini ısıtan bir külhanım.

O engin denizlerden, o sonsuz semalardan

Maviyi çaldım ama hızlı döner devranım.

Kendi halinde öyle yaşayıp gidiyordum

Şimdi kaynayan, yanan, fokurdayan volkanım 

Bir Nisan yağmuruyla damladın yüreğime

Seni inci yapmaya durmadan akar kanım. 

Nasıl bir aşk imiş bu ateşten ırmak olup

Dökülürken içime kanar bütün çavlanım.

Aşkımı söndürmeye yetmeyecek nehirler 

Varsın o da sönmesin buymuş ki imtihanım.

Sıradan hayatımda, çıkmasaydın karşıma

Ne istedin ki benden ey katlime  ferman’ım...