Fiġânî kemâline itdi ġurûr 
Vezîrüñ birin eyledi bî-ģużûr

 

Cefâsına incindi hicv eyledi 
Bu beyti anuñ adına söyledi

 

Dü İbrâhim āmed be-deyr-i cihân 
Yekî büt-şiken şüd diger büt-nişân

 

Amân virmeyüp ĥânesin baŝdılar 
Tutup anı Mansûr-veş asdılar

 

Refîķ oldı rûgına mihr-i cemâl 
Ŝu‛ûd itdi bâlâya şebnem-miśâl

 

Fenâdan bekâ gözle Mansûr-vâr 
Bu dârü'l-firâr ü o dârü'l-ķarâr

 

Dilâ ne Fiġânî ķalur ne vazîr 
Yatur topraġ altında hōr u haķîr

 

Zeber-dest olanlar ecelden zebûn 
Zemîn altıdur câyı mânend-i nûn

 

Giderdi ikisin dahî rūzgâr 
Bu beyt eyledi il dilinde ķarâr

 

Ne fażl ile olsun zebnûn savîl 
Ne fażl ehlini eyle hōr u zelîl”

 

İZAHI

 

“Figânî, şöhretinin olgunluk mertebesindeyken gururlandı ve vezrin birini huzursuz etti.” 
“Yaptığı eziyetten dolayı incindi, onu hicvetti ve bu beyiti söyledi:” 
“Bu dünyada iki İbrahim vardır: biri putları yıkan, öteki diken.” 
“ Aman vermediler, evini bastılar; tuttular ve Mansûr gibi astılar.” 
“ Çiğ tanesi gibi göklere doğru uçarken güneş, onun ruhuna arkadaş oldu.” 
“ (Ey okuyucu!) Mansur gibi bu geçici dünyadan kalıcı olanı gözle; çünkü burası firar evi, orası ise karar evidir.” 
“Ey dost! Ne Figânî kalır, ne de vezir; hepsi toprak altında horlanmış ve aşağılanmış olarak yatmaktadırlar.” 
“İşinde mahir olanlar ecelden mahvolmuş vaziyettedirler;  onların yeri nun harfi misali toprak altıdır.” 
“Zaman, her ikisini de yok etti ama; 
“Ne fazladan dilin uzasın,  ne de fazilet sahibi kişileri aşağılayıp horla.”