Geçmedik Kara Gün Yok

Geçmedik Kara Gün Yok

 

kursağıma taş kuşağıma

sancılar bağlayarak yürüdüm

kara şiltesinde

kurşun döküyordu gece pul pul

kirlenmiş Marmara’ya bakıyordu yüzüm

üstüne varacak değildim kırlangıçların

suç benim olsun dedim ‘’kabul’’

muzdarip kıyısında sahilin

omurgadan kırık

bir vapur yükleniyordu çaresizliğime

dayanır sanmıştı yüreğim

‘’sokul’’ dedim sadece ‘’sokul’’

Durdum

delirmeden duruldum

sırtımda bir garip çul

tahtası çürük iskeleden

gözümün yaşıyla tuzlarken denizi

kırık ve yırtık

sağdım acılardan kendimi

ah! her biri talanmış

her biri çapul

suyun siyaha döndüğü yerde

‘’ beni bul diyordum beni bul ‘’

avuç avuç hasretimdi İstanbul

o ara çığlığı içimi yırtan

dul bir martı uçtu şuradan

‘’ hırçın asi ‘’ dedi

‘’ kaç doru kısarak çekmedi bu yükü

sen gibi… kaç kul ‘’

dedim ’’ey kör martı beni hor görme hor

gözümün perdesine dayanmış yağmura sözüm yok

bir avuç lavdır ellerimde tuttuğum bir avuç kor ‘’

Esra Kaya