İşittim ki, benim için ağlıyormuşsun, 
Hala adım düşmüyormuş dudaklarından! 
Geçenlerde bir yolcudan beni sormuşsun, 
Metruk, ıssız bir manastır gibiymiş odan! 
Çamlıklarda tek başına geziyormuşsun, 
Gözyaşların anıyormuş eski günleri... 
Ümidini siyah ufuklarda yormuşsun, 
Sanmışsın ki, giden günler gelecek geri! 

Artık ela gözlerinin altı çürümüş, 
Bahçemdeki kuşlar gibi susmuş kahkahan! 
Kalbin bir dal mevsimin hüznü bürümüş... 

Akşamları son yolcular geçerken kırdan 
Nazarların dalıyormuş, yıllardan beri 
Bir seyyahın bekleniyor gibi haberi!

 

 

       Yusuf Ziya Ortaç Hayatı Edebi Yönü ( Beş Hececiler)