Gökyüzü karanlık, belki de ağlardı...

Parça parça olmuşken insanlar,
Ve parça parça süzülürken bulutlar

Her şey parça parçayken önce duygular,
Tek tam olan ümittir, ümit hayatta tutar.

Sevgi hayatta tutar, sevgi ayakta tutar!
Sahi, yalnız sevgi yeter mi tam olmaya?

Sevgi deniyorsa o eksik parçaya,
O eksik parçayı sevilmek anlamlı kılar

Laf-ü güzaflardan gayrı isterseniz kelam
Gökyüzü pek küskün, almaz bizden selam

Bu ne hırs, bu kin nedir yahut intikam
Yarından ümidi kestik diye parçalandık

Gökyüzü pek kızgın, artık olmayız tam.
Bir ümit kesiş daha, hava karardı

Yiten her umuda yağmurlar yağardı
Gökyüzü karanlık, belki de ağlardı

Yağmurlar yağardı ardından vedaların
Köhne kaldırımlardaki sessiz hayatların
Gökyüzü karanlık, belki de ağlardı…